Pengajaran Dari Seekor Kucing

Sume orang tau yg jasa ibu tu mmg besar. Kat mane2 pn, msti ader orang cakap. Ckgu, ustazah, ustaz, kengkawan. Pastu ada lak yg bagi contoh kat haiwan. Ye r, haiwan pn saying anak, xkan manusia x kot. Tapi kadang2, aku pnah terpikir, “Eleh, bley r cakap. Manusia kan pandai susun ayat. Ntah btol, ntah x.”

Sebab aku pikir macam tu la, Allah nak tunjuk kat aku alkisah sebenar kot tentang betapa besarnye kasih sayang seorang insan bergelar ibu kat aku. Yg paling best, mende ni ditunjukkan melalui seekor kucing. KUCING. Pelik tapi benar…

Kisahnye macam ni…
Ada sekor kucing ni, slalu dating umah aku mintak makan. Mmg dah jadi trend kat umah ni, kalo ada binatang datang, kitorang bagi makan. Ye r, mende tu pn makhluk Allah gak. Die kelaparan, n kite berkemampuan. Salah ke bagi die makan? Mane r tau kot2 haiwan tu yg doakan kiter ke, InsyaAllah.

Dah2, balik kat citer kucing tu. Aku bagi name die Gedik. Sebab pe? Sebab die suka menggedik dan menggatal.Gedik ni kucing betina n time tu dier baru je lahirkan anak. Xde r baru sgt. Dalam 3,4 minggu cmtu. Tiap2 pagi dier akan dtg, n sblum aku g skola, ak pnye keje r bagi dier makan sume tu. Pagi tu, mmg rezeki die r, mak aku nak bagi die ayam. Tapi ayam tu ckit je. Kalo die makan pn, stakat 3,4 kali telan dah abis r. Mmg xkan kenyang pn. So, untuk membuatkan ayam tu nampak banyak, aku koyakkan jadi dua. Hehe…

Sebaik je aku letak ayam tu, Gedik dgn rakus dan tamaknye telan satu bahagian ayam tu. Satu lagi die tinggalkan dulu r. Tetibe, die pandang aku macam la aku ada hutang ngan die. Pastu die trus bawak lari ayam tu. Aku yang masih xpuas ati coz ditenung camtu pn mengata die r. “Hak eleh, stakat ayam ciput camtu pn nak bawak lari ke? Sape nak ayam ko tu?”

Ntah cmne, aku tergerak ati nak jenguk kucing tu dari umah aku. Aku dok flat. So, ak leh tgk kucing tu dari tingkat atas r. Time tu, aku terkejut yang amat sgt smpai wat aku sedar balik betapa jahatnye aku mengata die tadi. Gedik bawak lari ayam tu bukan sebab die takut ada orang/kucing laen nak rebut ngan die. Tapi sebab die nak bagi anak2 die makan. Aku nmpk dgn jelas yg die bg anak die makan n die tgk je masa tu. Aku xdpat bayangkan cmne die sggup bagi ayam tu kat anak die sedangkan ayam tu xkan cukup untuk bagi die kenyang pn. Sanggup die berlapar asalkan dapat bagi anak die makan. Nak menitis air mata aku mase tu.

Time tu, aku terpikir. Sedangkan kucing yang xde akal pn sanggup berkorban untuk anak, inikan pula seorang ibu kepada manusia. Aku cbe bayangkan, pe yg mak aku rase bile aku cakap ngan die yg aku lapar, aku xckup duet n aku xckup itu dan ini? Msti mak aku risau gle. Bukan takat risau, aku rase msti die dh nangis kot… Betapa besarnye makna seorang anak untuk seorang ibu. Tapi besar mane nilai seorang ibu kepada seorang anak?

Xlame pastu, anak Gedik ilang. Aku tgk Gedik pn, dah macam xsiuman. Datang umah aku pn stakat tido je. Makanan langsung xsentuh. Die meroyan. Agaknye macam tu kot ble ibu2 kehilangan anak. Sampai satu hari, Gedik xdtg umah aku lagi. Time tu aku tau, yg die dah xde. Die dah mati. Die risaukan anak die smpai die mati. Tapi manusia lak? Ble mak bpk mati, pe yg diorang risau? Harta, harta, harta. Aku xpnah dgr anak mati kerana sedih kehilangan ibu bapa. Tapi aku slalu dgr yg anak mati kerana berebut harta. Hina sungguh manusia ni. Hina dari seekor kucing, hina dari seekor haiwan.

Sanggup ke kiter wat camne kucing tu wat kat anak die? Mungkin ramai yg cakap, “Boleh, saya sayang ibu saya!!! Saya akan buat apa saja untuk die”
Ramai yang mampu berkata2.
Tapi, mampu ke kiter lakukan?
Kalo nak tau jawapannnye, xyah susah2. Ukurlah taraf kita dengan kucing tu.
Mampukah kita?